| | Resimleyen: Sümeyra Solmaz |
Hava çok güzeldi. Bunu fırsat bilerek annesinden izin aldı ve dışarı çıktı Yusuf. Arkadaşları oyun oynuyordu. Yanlarına gitmek gelmedi içinden; biraz dolaşmak istiyordu çünkü. Hafif esen rüzgarla yemyeşil ağaçların hışırtısı, cıvıl cıvıl ötüşen kuşların sesleri arasında yürürken ne kadar yalnız olduğunu düşündü. Onu hiç kimse anlamıyordu sanki. Farklı arkadaşları olsun, değişik şeyler yapsınlar istiyordu. Sürekli oyun oynamaktan sıkılmıştı. Çevresine göre ise o daha çocuktu ve arkadaşları gibi davranması en doğal olanıydı.
Bu düşünceler bütün zihnini sarmış olduğu halde yanağında hissettiği yağmur damlasıyla çok şaşırdı Yusuf. Çünkü hava yağmur için biraz fazla güzeldi. Başını göğe kaldırdığında açık mavi, küçük, sevimli bir bulutun kendisine doğru bakıp gülümsediğini fark etti. Şaşkınlığı bir kat daha arttı. İlk defa karşılaşıyordu böyle bir durumla. Etrafına bakındı. Hiç kimse bu sevimli buluttan haberdar değildi. Tam bu sırada bulut kendisiyle konuşmaya başladı. Kısa bir süre sonra şaşkınlığını biraz üzerinden atmış olan Yusuf, buluta sorular sormaya başladı. Hem yürüyor, hem de konuşuyorlardı. Arkadaş olmuşlardı işte. Çocuk, buluta isminin Yusuf olduğunu ve onun bir ismi olup olmadığını sordu. Bulut, ona bir ismi olmadığını söyledi. Bunun üzerine ona bir isim bulmaya karar verdi Yusuf. Bulutla gün boyu konuşmalarından, onun çok yalnız olduğunu, diğer büyük bulutlar tarafından dışlandığını da öğrendi. Bulut, Yusuf'a biraz mutsuz gibi gelmişti. Onu mutlu etmek istedi. Ama nasıl? Vakit çok geç olmadan ertesi gün aynı yerde buluşmak üzere ayrıldılar.
Akşamleyin yemekten sonra Yusuf odasına çekildi ve o gün yaşadıklarını düşünmeye başladı. Bu olayı hiç kimseye anlatmamak için buluta söz vermişti. Hem anlatsa da ona kimse inanmazdı ki...
Düşünmeye devam etti Yusuf. Hem onu mutlu etmeli, hem de ona çok güzel bir isim bulmalıydı. "Mutlu etmek, isim..." diye düşünürken birden "buldummm!" diye bağırdı kendi kendine. Bundan daha mutlu edici bir isim ne olabilirdi ki başka? Buluta bir isim bulmuştu işte. O heyecanla hemen uyudu.
Sabahleyin kahvaltıdan sonra buluşmak üzere karar verdikleri yere gitti koşarak. Bulut da oradaydı zaten. Onu görünce gülümsedi. Selamlaştılar ve sohbete başladılar. Bulut için bulduğu ismi söylemek istiyordu Yusuf. Nihayet bir fırsatını bulup konuyu açtı. Bu sevimli buluta en çok bu ismin yakışacağına inanıyordu ve bunu buluta da söyledi. Bulut ise ilk defa bir ismi olacağı için çok heyecanlıydı. Yusuf'un buluta verdiği isim aslında her insanın içinde yaşadığı, aradığı, yaşamayı özlediği bir duyguydu. Evet bundan sonra bulutun ismi "Mutluluk" olacaktı. Bulut, ismini duyduğunda yine o tatlı gülümsemesiyle çok mutlu olduğunu söyledi Yusuf'a. Öyleydi, gerçekten de çok mutluydu. Zaten ismi de "Mutluluk"tu.
Bu isim ilerleyen günlerde buluta bir şey daha öğretmişti. Diğer büyük bulutlara karşı daha anlayışlı olmayı, ne ile karşılaşırsa karşılaşsın mutlu olabilmeyi...
Yusuf ve Mutluluk, hayatta her anın mutlu geçirilebileceğini, üzüntülerin geçici olduğunu, her şeyden önce içinde yaşadıkları dünyanın en büyük mutluluk vesilesi olduğunu anlamışlardı. Ve karar verdiler. Yusuf ve Mutluluk, bunları ulaşabildikleri tüm varlıklara, bitkilere, insanlara, bulutlara, kısacası herkese anlatacaklardı.
Şimdi ikisi de mutluydu, hem de çok... | 
